Specyfika stosowania definicji legalnej „beneficjenta” na potrzeby realizacji polityki spójności w Polsce

Abstract

Wdrażanie polityki spójności jest związane ze stosowaniem zarówno prze-pisów unijnych, jak i przepisów krajowych. Na ich podstawie przekazywane są środki publiczne na realizację określonych przedsięwzięć (projektów). Podmiot, który uzyskuje takie wsparcie finansowe, nosi nazwę „beneficjenta” korzystającego ze środków udzielonego dofinansowania. Taki status mogą jednak uzyskać tylko wybrane podmioty, które spełniają określone przesłanki, wyraźnie wskazane w przepisach prawnych wprowadzonych przez ustawodawcę zarówno unijnego, jak i krajowego. Przepisy ustawy o zasadach realizacji programów wprowadziły własną definicję legalną „beneficjenta”, stosując w tym względzie odesłanie do konkretnie wskaza-nych przepisów unijnego rozporządzenia. To wywołało jednak wątpliwości dotyczące celowości wprowadzania w krajowych uregulowaniach odesłań do tych przepisów unijnych. Tym bardziej że przepisy rozporządzeń unijnych mogą również bezpośrednio przyznawać określone prawa podmiotowe. Wprowadzona konstrukcja legislacyjna wiąże się z koniecznością posługiwania się określonymi definicjami legalnymi, które nie pozostają bez wpływu na zakres stosowania i wykładnię obowiązujących przepisów. W praktyce istniała możliwość zmodyfikowania rozwiązań dotyczących finansowania polityki spójności w przepisach przyjmowanych na kolejny okres programowania unijnego budżetu. Polski ustawodawca powielił jednak wcześniejszą konstrukcję prawną. W efekcie poczynione spostrzeżenia pozostają wciąż aktualne.