Փախուստի թեման Ջոն Ափդայքի «Կենտավրոս» վեպում

Abstract

Ավստրիացի վիպագիր Հերման Բրոխը (1886-1951) 20-րդ դարն անվանել է «միֆական դար»: Այս դարի շատ հեղինակներ են իրենց ստեղծագործություններում անդրադարձել ավանդական միֆերին: Վերադարձը մյութոսին անցյալ դարի սկզբում մոդեռնիստական շարժման առանձնահատկություն է (Ջ. Ջոյս «Ուլիսես » (1922), Մ. Բուլգակով «Վարպետը և Մարգարիտան » (1967), Ջ. Ափդայք «Կենտավրոսը » (1963), Թ. Ման «Դոկտոր Ֆուստուսը » (1960) ևայլն): Ջ. Ափդայքը «Կենտավրոսը » վեպը ստեղծել է՝ դրան կառուցվածքային առումով տալով խրթին հիմք՝ մի կողմից խախտելով տարածաժամանակային հաջորդականությունը, մյուսից՝ հետաքրքիր կերպով զուգակցելով հունական մյութոսը ու 20-րդ դարի ամերիկյան իրականությունը, և վիպական այս բարդ կառույցում նա ներառել է միջանձնային և ներանձնային ամենատարբեր հարաբերությունների, մարդուն վերաբերող մի շարք հավերժական թեմաների յուրատիպ նկարագրությունը։ “The Mythical Age” is the name the Austrian novelist Hermann Broch (1886- 1951) gave to the twentieth century. Many authors of this century have referred to traditional myths in their works. The return to the myth at the beginning of the last century is a characteristic feature of the modernist movement (J. Joyce, “Ulysses” (1922), M. Bulgakov, “The Master and Margarita” (1967), J. Updike, “The Centaur” (1963), T. Mann, “Doctor Faustus” (1960), etc.). To create his novel The Centaur, J. Updike has made structurally a complicated basis, both breaking the spatiotemporal sequence and combining the Greek myth with twentieth century American reality, and in this complex novel structure he describes a variety of interpersonal and intrapersonal relations, as well as several eternal themes referring to the man. Among these themes, the concept of escape has its own place. «Мифический век» - так назвал двадцатый век австрийский писатель Герман Брох (1886-1951). Многие авторы этого столетия упоминали древние мифы в своих произведениях. В начале прошлого века возвращение к мифу являлось характерной чертой модернистского движения (Дж. Джойс «Улисс» (1922), М. Булгаков «Мастер и Маргарита» (1967), Дж. Апдайк «Кентавр» (1963), Т. Манн «Доктор Фаустус» (1960) и др.). Для создания своего романа «Кентавр» Дж. Апдайк создал структурно сложную основу с одной стороны нарушив пространственно-временную последовательность, с другой, соединив греческую мифологию с американской реальностью XX века, и в этой сложной романной структуре он описывает разнообразные межличностные и внутриличностные отношения, а также своеобразные описания нескольких вечных тем относящихся к человеку. Среди этих тем свое место занимает концепция побега.