Przypadki kliniczne pacjentów leczonych tadalafilem oraz solifenacyną

Abstract

W artykule przedstawiono zasady terapii dwoma lekami urologicznymi – tadalafilem i solifenacyną. Zaprezentowano również przypadki kliniczne omawiające ich praktyczne zastosowanie. Pierwszy wykorzystywany jest głównie w leczeniu zaburzeń wzwodu i przerostu prostaty, drugi w terapii naglącego nietrzymania moczu, częstomoczu i parcia naglącego. Działanie tadalafilu opiera się na selektywnej i odwracalnej inhibicji specyficznej fosfodiesterazy cGMP typu 5. Zahamowanie aktywności enzymu przez tadalafil prowadzi do hamowania rozpadu i nasilenia działania cGMP w ciałach jamistych prącia, co przedłuża relaksację mięśni gładkich i powoduje napływ krwi do tkanek członka, a tym samym pomaga uzyskać i utrzymać wzwód. W tym wskazaniu lek stosujemy doraźnie, nie częściej niż 1–2 razy w tygodniu. W terapii łagodnego przerostu stercza leczenie opiera się na mniejszych dawkach tadalafilu, ale przyjmowanych codziennie. Rozpoznanie zespołu pęcherza nadreaktywnego wymaga przede wszystkim zebrania wywiadu lekarskiego, wykonanie badania urodynamicznego nie jest konieczne. W terapii stosujemy leki antycholinergiczne, jednym z nich jest solifenacyna. Lek charakteryzuje wysokie powinowactwo do znajdujących się w pęcherzu i cewce moczowej receptorów muskarynowych M3 i M, cecha ta leży u podłoża dobrej tolerancji solifenacyny przez chorych. Rozpoznanie i leczenie obu omawianych zaburzeń leży w kompetencjach lekarzy rodzinnych, mają oni pełne prawo do diagnozowania problemu, ustalenia rozpoznania i inicjacji adekwatnej terapii.