Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 19 października 2018 r. (III CZP 29/18) w sprawie dziedziczności uprawnienia żądania waloryzacji renty odroczonej

Abstract

Uprawnienie żądania waloryzacji sądowej, przewidziane w art. 3581 § 3 k.c., ma niewątpliwie charakter cywilny i majątkowy. W systemie prawa cywilnego brak jest normy prawnej, która w przypadku śmierci wierzyciela w stosunku zobowiązaniowym wyłączałaby przejęcie tego uprawnienia na jego spadkobiercę (spadkobierców), bądź która przewidywałaby przejęcie tego uprawnienia na inne osoby niż jego spadkobierca (spadkobiercy). Mogłoby to prima facie przemawiać za dziedzicznością tego uprawnienia, zwłaszcza gdyby przed otwarciem spadku wierzyciel oświadczenia pieniężnego, któremu ono przysługiwało, dać wyraz temu, że przystępuje do jego realizacji przez zgłoszenie przed sądem stosownego żądania. Sąd Najwyższy był jednak innego zdania uznając w glosowanej uchwale z 19 października 2018 r., III CZP 29/181 , że: „Prawo podmiotowe do żądania zmiany wysokości świadczeń pieniężnych (art. 358 § 3 k.c.) spełnianych na podstawie umowy renty nie wchodzi do spadku nawet wtedy, gdy powództwo obejmujące takie żądanie zostało wytoczone jeszcze przez spadkodawcę”