Izolacja a paradoks otwarcia

Abstract

Bezpieczna strefa komfortu stanowi podstawę poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji. Zapewnia człowiekowi optymalne warunki rozwoju, pozwalając mu na swobodę wyboru, usuwając bariery na drodze do sukcesu osobistego czy rozwoju. To stwierdzenie jest oczywiste i traktowane niemal jak dogmat. Jednocześnie jednak warto zwrócić uwagę na zjawisko paradoksu, które pojawia się w momencie, gdy brak wyzwań zmniejsza motywację do samorealizacji. Naturalna ambicja stymulowana jest poprzez stopniowe zdobywanie kolejnych progów. Izolacja, zaburzenie psychicznej i fizycznej strefy komfortu w czasie pandemii, wyzwoliła dwie odmienne reakcje. Pierwsza polega na biernej rezygnacji i wegetatywnym oczekiwaniu na zmianę przychodzącą z zewnątrz, druga natomiast na podjęciu aktywnego działania, mającego na celu zmierzenie się z sytuacją, podjęcie wyzwania, jakie ze sobą niesie.