Żegnaj, moja konkubino – film operowy jako alegoria polityczna

Abstract

Punktem wyjścia niniejszych rozważań jest koncepcja alegorii politycznej w ujęciu Ann W. Astell. Przywołana badaczka twierdzi, że podstawą utworzenia alegorii politycznej jest nawiązanie porozumienia między autorem i odbiorcą, czyli obecność wspólnej wiedzy oraz pamięci kulturowej, pozwalającej odczytać zakodowane w tekście znaki. Celem zaprezentowanej interpretacji filmu Żegnaj, moja konkubino Chena Kaige jest pokazanie, po pierwsze, związku między traumą osobistą a zbiorową, po drugie przyjrzenie się sposobom włączania historycznych wydarzeń i postaci w fikcyjną opowieść o dwóch aktorach opery pekińskiej, a po trzecie zastanowienie się nad funkcjonowaniem dzieła filmowego jako alegorii.