HANSEN’İN EVLATLARI: AVRUPA’NIN SON CÜZZAM HASTANESİ SAKİNLERİNİN HİKAYESİ

Abstract

Dunya capinda sosyal ve toplumsal bir hastalik olarak kabul edilen “Cuzzam”, “Lepra”, “Hansen” hastaligi “Mycobacterium Leprae” basilinin neden oldugu kronik ve enfeksiyonel bir hastaliktir. Bilinen en eski deri hastaliklardan biri olan cuzzam hakkinda Misir, Cin ve Hindistan’da yazili kaynaklar mevcuttur fakat Hacli Seferleri suresince, hastaligin Dogu’dan Avrupa’ya dogru yayildigi gorusu hakimdir. Orta Cag’da salgin halini alan cuzzam hastaligi; “Gunah-Bedel”, “Sebep-Sonuc” cercevesinde degerlendirip; hastalarin bedenlerindeki damga/stigma olarak algilanmistir. Hastaligin etiyolojisinde en onemli faktor olan toplumsal bakis acisi ise, cuzzamlilarin tecrit edilerek, ozel kiyafetler giydirilerek kimi zaman, kiyafetlerinin uzerinde buyuk bir “L” harfi tasiyarak, kimi zaman da zil ve can calarak dolasmalarina sebep olmustur.  Orta Cag’da filizlenen hastalari damgalama ve hastaligin bir takim; “kirlenme, curume ve bozulma” gibi kelimelerle ozdeslestirilmesi, hastaligin kendisini bir metafor haline getirmistir. Ognjen Spahic tarafindan yazilan “Hansen’in Evlatlari” baslikli eseri, Avrupa’nin son cuzzam hastanesinde on iki cuzzam hastasinin yasam mucadelesini ele alirken, hastaligin sonucu olarak meydana gelen fiziksel bozukluklarla, hastaligin patolojisi olan dislayici ve itici karakterinin, toplumsal baglamda algisini gosterir. Ayni zamanda, eser, cuzzamli bedenler uzerinden alegorik bir uslupla, Romanya Devrimi oncesine ve sonrasina deginerek paralel bir iliski kurar.