Ograniczenia w dostępie do świadczenia pielęgnacyjnego w polskim systemie prawnym

Abstract

Mówiąc o ograniczeniach w zakresie dostępu do świadczenia pielęgnacyjnego, bierze się pod uwagę ograniczenia rozumiane jako przesłanki ustawowe, które należy spełnić, by określone świadczenie otrzymać. Należy jednak zauważyć, że część tych przesłanek, ustanowionych przez ustawodawcę, może być różnie interpretowana, a co za tym idzie przyznanie świadczenia jest skutkiem wykładni normy. Samo w sobie nie jest to zjawisko nadzwyczajne – przecież użycie normy prawnej zawsze wymaga odkodowania jej sensu. Problem pojawi się wówczas, gdy znaczenie normy prawnej uzależnione jest od tego, kto dokonuje tej wykładni. W przypadku interpretacji przesłanki przyznania świadczenia pielęgnacyjnego zauważalny jest pewien dysonans pomiędzy tym, w jaki sposób organy administracji publicznej interpretują normy, a tym, w jaki sposób interpretowane są one przez orzecznictwo sądowoadministracyjne (a często w ślad za tym – również organy orzekające w drugiej instancji). Przy tym praktyka autora, oparta na działalności orzeczniczej w organie odwoławczym, wskazuje, że wykładnia określonych norm prawnych stosowana przez organy pierwszej instancji – odmienna od sądowej – nie jest często wynikiem niewiedzy, a celowym działaniem nastawionym na ograniczenie dostępu do świadczeń pielęgnacyjnych.