Zaburzenia mowy w atypowych zespołach parkinsonowskich — diagnostyka różnicowa i terapia

Abstract

W pracy pr zedstawiono charakterystyke zaburzen mowy i komunikacji jezykowej w atypowych zespolach parkin - sonowskich. Wskazano na role neurologopedy w diagnostyce roznicowej i terapii pacjentow z: otepieniem z cialami Lewy’ego (DLB, dementia with Lewy bodies), zanikiem wieloukladowym, postepującym porazeniem ponadjądrowym (PSP, progressive supranuclear palsy) oraz zespolem korowo-podstawnym (CBS, corticobasal syndrome). Zaburzenia mowy o typie dyzartrii wystepują we wszystkich wymienionych jednostkach chorobowych. U chorych mogą sie takze pojawic zaburzenia polykania. Określenie rodzaju dyzartrii oraz wykazanie lub wykluczenie obecności innych zaburzen mowy, takich jak apraksja oralna i apraksja mowy, nieplynna afazja (typowe w CBS, niekiedy obecne rowniez w PSP) czy zaburzenia dyskursu (DLB), jest szczegolnie istotne w diagnostyce roznicowej. W tym celu nie tylko konieczna jest ocena zdolności oddechowo-fonacyjno-artykulacyjnych, ale takze sprawdzenie umiejetności nazywania i tworzenia prawidlowych pod wzgledem leksykalnym i gramatycznym dluzszych wypowiedzi jezykowych. Badanie neurologopedyczne moze miec uzupelniające znaczenie w roznicowaniu zaniku wieloukladowego, zespolu korowo- -podstawnego oraz postepującego porazenia nadjądrowego. Dane z piśmiennictwa nie pozwalają na jednoznaczne wykazanie skuteczności terapii neurologopedycznej u pacjentow z atypowymi zespolami parkinsonowskimi. Dzialania te są uznawane za postepowanie wspomagające, ktore ma na celu przede wszystkim podtrzymanie zdolności komunikacji oraz samodzielnego i bezpiecznego polykania. Ze wzgledu na postepujący charakter zaburzen mowy w zespolach parkinsonowskich o etiologii neurozwyrodnieniowej oddzialywania terapeutyczne powinny byc wdrazane jak najwcześniej.