Polityka pronatalistyczna w świetle katolickiej nauki społeczne

Abstract

Współczynnik dzietności niezapewniający prostej zastępowalności pokoleń stanowi problem dla krajów gospodarczo rozwiniętych. Rządy starają się rozwiązać problem niskiej dzietności poprzez wdrażanie różnych instrumentów polityki pronatalistycznej, której celem jest zachęcanie do posiadania dzieci. Polityka pronatalistyczna generuje jednak duże obciążenie dla budżetu, a mimo stosowania różnych instrumentów współczynnik dzietności trwale i satysfakcjonująco nie wzrasta w żadnym z krajów. Spojrzenie na politykę pronatalistyczną przez pryzmat ekonomii głównego nurtu mogłoby doprowadzić do przekonania, że nie powinna znajdować się ona w centrum zainteresowania polityków. Istnieje wiele innych obszarów gospodarki, w których można efektywniej alokować środki z budżetu państwa (np. edukacja czy ochrona zdrowia). Ocena zasadności polityki pronatalistycznej powinna więc wykraczać poza analizę na gruncie ekonomii głównego nurtu. Niniejszy artykuł prezentuje ocenę zasadności prowadzenia polityki pronatalistycznej z perspektywy katolickiej myśli ekonomicznej (szerzej: katolickiej nauki społecznej). W tym celu w artykule przeanalizowane zostaną fragmenty wybranych publikacji trzech papieży – Jana Pawła II, Benedykta XVI oraz Franciszka, w których można znaleźć nawiązania do prowadzenia polityki społecznej, rodzinnej i pronatalistycznej. Elementem dopełniającym analizę jest uzasadnienie prowadzenia polityki pronatalistycznej w zasadach katolickiej nauki społecznej.