Czytelność historii kompleksu przemysłowego po jego adaptacji do nowej funkcji. Omówienie na kilku bydgoskich przykładach

Abstract

Adaptacja kompleksów poprzemysłowych do nowych funkcji użytkowych niesie ze sobą szereg specyficznych trudności. Człowiek, będący punktem odniesienia dla niemal wszystkich funkcji użytkowych budynków, w architekturze przemysłowej schodzi na drugi plan. Skala i organizacja obiektów fabrycznych dostosowana jest wyłącznie do wymagań maszyn i przebiegu linii produkcyjnych. Dlatego kiedy przestrzenie te trzeba adaptować do nowej funkcji użytkowej, podstawą jest zapewnienie komfortu jego nowym użytkownikom, przy jednoczesnym zachowaniu najważniejszych wartości dziedzictwa przemysłowego. Dziedzictwo przemysłowe – jako pełnoprawny element dziedzictwa kulturowego – stanowi element tożsamości mieszkańców. Z tego względu jego zachowanie po ustaniu funkcji produkcyjnej nie powinno podlegać dyskusjom (mowa oczywiście o wybranych kompleksach o wysokich wartościach kulturowych). Ponadto istniejące już budynki przemysłowe stanowią wartość materialną, której wtórne wykorzystanie, również ze względów ekonomicznych, wydaje się zasadne. Co więcej, w ostatnich latach pojawiła się wyraźna moda na industrialną stylistykę w architekturze, która mobilizuje inwestorów do adaptowania przestrzeni poprzemysłowych. Czy jednak współczesne adaptacje obiektów poprzemysłowych potrafią przekazać użytkownikowi informacje na temat historii miejsca? Czy zachowują najważniejsze wartości kulturowe adaptowanych zespołów? Czy moda na industrialną stylistykę w architekturze pomaga przekazywać prawdziwe informacje o dziedzictwie przemysłowym czy jedynie sprzyja scenograficznym aranżacjom? Autorka w publikacji stara się odpowiedzieć na te pytania w oparciu o kilka przykładów adaptacji kompleksów poprzemysłowych do współczesnych funkcji użytkowych z terenu miasta Bydgoszczy.