Zapotrzebowanie na narzędzia urbanistyki operacyjnej do prowadzenia polityki rozwoju na obszarach rewitalizacji w Polsce

Abstract

Abstrakt Wejście w życie ustawy o rewitalizacji, a także dostępność źródeł finansowania w ramach polityki spójności UE, umożliwiły samorządom wykorzystanie procesów rewitalizacji jako narzędzia rozwoju lokalnego. Za sprawą tej ustawy rewitalizacja przeszła ewolucję – z instrumentu polityki miejskiej stała się jedną z wielu polityk publicznych realizowanych również na terenach wiejskich. Tymczasem regulacje ustawy, ułatwiające realizację interwencji rewitalizacyjnej, uwzględniają głównie uwarunkowania śródmiejskich obszarów rewitalizacji i przeznaczają im specjalne instrumenty urbanistyki operacyjnej, usprawniające przede wszystkim gospodarkę nieruchomościami, w tym o przeznaczeniu mieszkaniowym. Z przeprowadzonych badań wynika, że na terenach wiejskich nie korzysta się z potencjału narzędzi ustawy o rewitalizacji – w przeciwieństwie do gmin miejskich, które wykorzystują je w odniesieniu do obszarów rewitalizacji położonych w centrach miast. Takie rozwiązania stoją w sprzeczności z faktycznymi potrzebami obszarów rewitalizacji w Polsce, które w dużej mierze wyznaczone zostały na terenach wiejskich, w tym popegeerowskich, poprzemysłowych i innych terenach niezamieszkanych. W artykule została podjęta próba analizy popytu obszarów rewitalizacji na instrumenty wsparcia wynikające z krajowego systemu wdrażania rewitalizacji.