Master-Apprentice (Teacher-Student) Relations in İsmail Dede School

Abstract

Geleneksel Turk muziginin tarih boyunca karsilastigimiz onemli sahsiyetlerinden olan Ismâil Dede Efendi, kalici ve basarili eserler uretmesine ve bircok onemli ogrenci yetistirmesine bagli olarak bir “zirve” kabul edilmistir. Bircok arastirmaci ve musikisinasin klasik donem olarak benimsedigi surecin son perdesinin Dellalzâde, Mutafzâde, Mehmet Bey ve Zekâi Dede gibi onde gelen isimleri Ismâil Dede’nin egitiminden gecmis bestecilerdir. Sanatciligi kadar hocalik niteligi de yuksek bir besteci olan Ismâil Dede, yetistirdigi ogrencileriyle birlikte burada Ismâil Dede Ekolu olarak tanimladigimiz muzik ekolunu olusturmustur. Burada; mesk uygulamasinin detaylari ekol mensuplarinin biyografilerindeki anekdotlardan ogrenilirken, ayni zamanda mesk birlikteliginin, ortak kultur dairesinde olusan ortak sanat yonelimlerinin sagladigi zeminin, hocalar ve ogrenciler arasinda kurulan iliskinin yuksek ahlak seviyesine tesvik eden duygusal katmanlarin kesfedildigi boyutlari incelenmistir. Bu sayede mesk uygulamasinin teknik ozelliklerinin otesindeki kisisel iliskiler ve ileri seviye derslerdeki calismalar tespit edilmistir. Ileri seviye derslerde, eser ezberlemenin haricinde bestecilik hakkinda yuksek seviye derslere gecilmis, dersler muzik icrâlarinin yapildigi sosyal etkinliklere evrilerek genislemistir. Hoca-ogrenci arasindaki egitim ve duygu yogunluguna bagli olarak gelisen cok katmanli manevi iliskiler de burada incelenmistir. Bu iliskiler hem mesleki hem duygusal acilardan hayat boyu surmustur. Calismanin gunumuz muzik egitiminde verimliligi artirmaya imkân saglayabilecegi dusunulmektedir.