W.B YEATS VE T.S ELIOT’UN ERKEN DÖNEM ŞİİRLERİNDE PLATONİK ÖĞELER

Abstract

Hem W.B. Yeats hem de T.S. Eliot, yasadigimiz dunyayi tek aciklanabilir gerceklik olarak goren burjuva ideolojisine karsi modernist bir tepki olarak, gorunen fiziksel dunyanin otesinde bir mutlak gerceklik olduguna inanmislar ve bu gercekligin arayisi icinde olmuslardir. Bu calisma, sairlerin bu ruhani aydinlanma cabalarinin, siirlerini, maddi dunya ve Formlar ya da Idealar dunyasi arasinda ayrim yapan Platonizm ile nasil bir iliski icine soktugunu arastirmaktadir. Yeats ve Eliot mutlak gerceklige ulasmak icin farkli yollar izleseler de, manevi cabalari her ikisini de zamanin, mekanin ve benligin otesine bakmaya yonlendirmistir. Bu yuzden, bu makale Yeats ve Eliot’un zamani, mekani ve benligi ele alis bicimlerindeki Platonik yansimalari analiz etmektedir.