Narracja jako restauracja wymiaru humanistycznego w pedagogice fenomenologicznej Maxa van Manena

CEL NAUKOWY: Problematyka podjęta w przedstawionej pracy jest ściśle związana z metodologiczną i etyczną refleksją czołowych przedstawicieli pedagogiki fenomenologicznej na świecie, emerytowanego profesora uniwersytetu w Albercie, Maxa van Manena. Celem jest ukazanie znaczenia badań narracyjnych w naukach szczegółowych jako jednej z dróg troski o ochronę normatywnego wymiaru w badawczej refleksji i działaniu. PROBLEM I METODY BADAWCZE: Głównym problemem badawczym jest analiza miejsca narracji i anegdoty w koncepcji phenomenology of practice jako jednej z dróg ochrony i rozwoju humanistycznego wymiaru w badaniach pedagogicznych. Przeprowadzony proces refleksji powstał na podstawie analizy treści fundamentalnych dla poruszanej problematyki w monografiach i artykułach Maxa van Manena.  PROCES WYWODU: Proces wywodu został podzielony na dwie części. Pierwsza dotyczy rozumienia narracji jako formy refleksji i działania moralnego, druga roli anegdoty jako narzędzia badań narracyjnych. WYNIKI ANALIZY NAUKOWEJ: Wyniki analizy ukazują wartość metodologiczną i znaczenie etyczne badań narracyjnych w procesie poszukiwania odpowiedzi na pytanie o to, jakiej wiedzy naprawdę potrzebujemy jako osoba i jako wspólnota. WNIOSKI, INNOWACJE, REKOMENDACJE: Jednym z najważniejszych wniosków i postulatów jest uwzględnianie i poszukiwanie w badaniach pedagogicznych dróg dostępu do tego, co Max van Manen nazywa patycznymi formami wiedzy (pathic knowledge).