Kötülük Kavramı ve Ece Ayhan’ın Eserlerine Kötülük Meselesi Bağlamında Bir Yaklaşım

Hayatin bir hakikati olarak estetige dâhil olan kotuluk, tartismali bir kavram olarak genis bir kapsama sahiptir. Neyin kotuluk olup olmadigi subjektif aklin bir yargisi oldugu icin bugun kotulugun sayisiz tanimi bulunmaktadir. Kotuluk, ilk olarak bir insan edimidir ve dogrudan insan ile iliskilidir. Ayrica kotuluk nihayetinde, estetige ve edebiyata insan baglaminda dâhil olur. Subjektifligin kapsaminda olan kotuluk, tek boyuta indirgenemeyecegi icin edebi eserlerde cesitli bicimlerde yer almistir. Edebiyatta var olan kotuluk, sanatkârlarin gerceklige inmesi dolayisiyla belirir. Gerceklik, kotulugun tasiyicisi ve onun surekliligini saglayan bir olgudur. Kotuluk ve hakikat ic ice oldugu icin, edebiyatta kotulugun gercekligin sinirlarinda aranmasi bir yanilgiya sebebiyet vermez; cunku direkt olarak kotuluk, genellikle ve daha once gercekligin disina itilmis ve bahis konusu kotuluklere bazi sanatkârlar “kayitsiz” kalmistir. Bu calismada eserlerini kotuluk baglaminda inceleyecegimiz Ece Ayhan, kotulugu gercekligin bahsi gecen sinirlarinda aramis ve edebi eserlerini tarih, iktidar, toplum, devlet, fuhus vb. alanlardaki kotuluklerle insa ederek kendi donemindeki edebiyat mensuplarindan kotulugu ‘derinlestiren’ bir sanatkâr olarak ayrilmistir. Biz ise bu arastirmada Ayhan’in kotulugu bir ‘mesele’ olarak ele aldigi bu yonunu, duzyazilari ve siirleri baglaminda sorgulayacak; soz konusu kotuluk unsurlarini cesitli acilardan yorumlayacagiz.