Պատկերավորման լեզվական միջոցների երգիծաստեղծ դերը նշան Պեշիկթաշլյանի ծաղրանկարներում

Тип литературного портрета получил интересное развитие в мировой и армянской литературе. Пройдя через века, он претерпел изменения и нашел уникальное отражение в западноармянской литературе 19 и 20 веков. К этому жанру обращались многие западноармянские писатели и поэты. Литературный портрет имел и другую направленность – сатирическую сатирическую, а сатирический портрет был доведён до совершенства великими западноармянскими сатириками Акопом Пароняном и Ервандом Отяном. К литературному портрету обращались также армянские писатели диаспоры, в том числе видный французско-армянский писатель Ншан Пешикташлян, наиболее известный как сатирик.Пешикташлян вдохнул новую жизнь в литературно-сатирический портрет, о чём свидетельст-вуют более сотни его портретов. Их отличительной чертой является великолепный язык и удивительно образная речь, чему немало способствует обилие образных лингвистических средств, их правильное и уместное использование. Гиперболы, литоты, метафоры, сравнения, противопоставления и т.д. обогащали речь писателя различными оттенками, наделяли её иносказательным смыслом, придавали сатирический характер, который в зависимости от особенностей сказанного проявлялся по-разному. The type of literary portrait received a unique role and interesting development in world and Armenian literature. Having passed through centuries, it has undergone various changes and found a unique reflection in the Western Armenian literature of the 19th-20th centuries. Many Western Armenian writers and poets referred to this genre. Literary portrait had another direction, the satirical one, and the satirical portrait was brought to perfection by such prominent Western Armenian satirists as Hakob Pаronian and Yervand Otian. Armenian writers of diaspora also turned to literary portrait, including the famous French-Armenian writer Nshan Peshiktashlian, who is best known as a satirist. Peshiktashlian leased new life into literary satirical portrait, as evidenced by more than a hundred of his portraits. Their distinguishing feature is rich language and the amazing figurative speech, which is greatly contributed by the abundance of figurative linguistic means, their correct and appropriate use. Exaggerations, litotes, metaphors, comparisons, contrasts, etc. enriched the speech with various nuances, endowed it with an allegorical meaning, conveyed a satirical character, which, depending on the characteristics of what was being said, was manifasted in different ways. Գրական դիմանկարը համաշխարհային, նաև հայ գրականության մեջ ունի ուրույն դեր և հետաքրքիր զարգացում: Այն անցել է դարերի հոլովույթով, կրել զանազան փոփոխություններ և իր մի չափազանց կարևոր ու հե-տաքրքիր հանգրվանին է հասել XIX–XX դդ. արևմտահայ գրականության մեջ, և արևմտահայ բազմաթիվ գրողներ ու բանաստեղծներ անդրադարձել են այս ժանրին: Այս ամենից զատ գրական դիմանկարն ունեցավ մեկ այլ ուղղվածություն՝ երգիծականը, իսկ երգիծական դիման-կարն իր կատարելությանը հասցրին արևմտահայ ականավոր երգիծաբաններ Հակոբ Պարոնյանը և Երվանդ Օտյանը: Արևմտահայ մեծ գրողների ավանդները շարունակեցին սփյուռքի հայ գրագետները, այդ թվում ֆրանսահայ ան-վանի գրող Նշան Պեշիկթաշլյանը, որն առավել հայտնի է որպես երգիծաբան: Պեշիկթաշյանը նոր շունչ հաղորդեց գրական-երգիծական դիմանկարին, ինչի վառ ապացույցն են նրա հեղինակած հարյուրից ավելի դիմանկար-ները: Դիմանկարներն աչքի են ընկնում տարբեր արժանիքներով՝ գաղափարական, գեղարվեստական և այլն: Դրանցից մեկն էլ ճոխ լեզուն է և զարմանալի պատկերավոր խոսքը, որին խիստ նպաստել է պատկերավորման լեզվական միջոցների առատությունը, դրանց ճիշտ ու տեղին կիրառությունը: Չափազանցությունները, նվազաբանությունները, փոխաբերությունները, համեմատությունները, հակադրույթները և այլն խոսքը հարստացրել են տարբեր նրբերանգներով, օժտել այլաբանական նշանակությամբ, հաղորդել երգիծական բնույթ, որը, կախված ասելիքի առանձնահատկություններից, դրսևորվել է տարբեր կերպ՝ հումորայինից մինչև կծու հեգնական: