AN ASSESSMENT ON THE WORK TITLED TUHFAT-AL-FAKÎR ILÂ SABIB AL-SARÎR PRESENTED TO TIMUR

Tarih araştırmalarında vekâinâmeler en önemli kaynaklar arasında yer alır. vekâinâmeler müellif, genellikle daha önceki dönemlerden başlamak üzere, kendi döneminde bizzat şahit olduğu vakalar hakkında bilgi verir. Bu nedenden dolayı bütün vekâinâmeler özellikle tarih araştırmacılarının istifade etmeleri gereken en önemli kaynaklardandır. Çalışmamıza konu olan Tuhfetü’l-fakîr ilâ Sâhibu’s-serîr adlı eser de bu nâdide kaynak eserlerden birisidir. İlhanlı Devleti’nin (1256-1353) çöküşünden sonra yaşanan iktidar boşluğu üzerine meydana gelen “Fetret Devri” sırasında, İran’ın çeşitli bölgelerinde mahallî hanedanlar ortaya çıkmıştır. Tuhfetü’l-fakir ilâ Sâhibu’s-serîr de aynı dönemde Şiraz bölgesinde yaşayan Muhammed b. Abdülkerîm el-Îcî tarafından Arapça olarak 800/1397-1398 yılında telif olunmuştur. Müellif, eserini bu dönemin sonlarına doğru bölgeye hâkim olan Timur’a takdim etmiştir. Bu nefis eserin padişahın saray kütüphanesine sunulduğu anlaşılmaktadır. Genel olarak eser, çeşitli toplulukların şeceresi, âlimlerin şeceresi ve eserlerinin yanısıra, astronomi, coğrafya, tarih ve felsefe gibi birçok ilim hakkında bilgileri içerir. Eserin bir diğer özelliği de, tarih metoduna ilişkin sunduğu önemli bilgilerdir.