teloorgang van het poldermodel

Al in de jaren 2000, werd aangetoond dat heel wat polders en waterschappen allerminst toonbeelden van overleg en inspraak waren, en dat, als dergelijke inspraak bestond, deze vanaf de late middeleeuwen aanzienlijk in belang afnam. Voor zover nog nodig, doorprikt Milja van Tielhof in Consensus en Conflict moeiteloos alle nog resterende romantische ideeën over middeleeuwse en vroegmoderne waterschappen als potentiële wieg van de naoorlogse overlegeconomie of de moderne democratie. Het idee dat ‘ijder die slegts maar een tuijntje in eijgendom besit’ evenveel te zeggen zou hebben als een grote gelande in deze of gene polder, klonk de doorsnee bewoner van het kustgebied als gevaarlijke nonsens in de oren. Zoals de samenleving ongelijk was, was ook de inspraak in het waterbeheer ongelijk.