Pedagogika egzystencji w obliczu starzejącego się społeczeństwa

Osią narracji tekstu jest uwypuklenie możliwości uzyskania przez człowieka ważnych impulsów rozwojowych, istotnych dla jego egzystencji na każdym etapie życia, nie wykluczając ostatniej jego fazy, dzięki wykorzystaniu wiedzy rozproszonej w rozmaitych obszarach humanistyki i nauk społecznych. Ta rozproszona wiedza winna być wszechstronnie wykorzystywana przez pedagogikę jako naukę szczególnie wyczuloną na oddziaływanie rozwojowe wobec kolejnych pokoleń ludzi w każdej fazie ich życia, ze szczególnym uwzględnieniem osób w wieku podeszłym. Świadoma wielowymiarowości egzystencji ludzkiej, pedagogika winna dbać o przyswajanie i przetwarzanie nowych impulsów rozwojowych, koniecznych w każdej fazie ludzkiego życia, nie wykluczając tej ostatniej, czyli starości. Z powodu wielorakich wyzwań egzystencjalnych, przed jakimi staje dziś współczesne społeczeństwo, niezbędna jest refleksja nad tym, czy pedagogika w jej poszczególnych zakresach dyscyplinarnych potrafi podchodzić do człowieka integralnie i czy integralnie rozumie życie ludzkie. Odpowiedzialność za jakość egzystencji człowieka, zarówno młodego, jak i starego każe czerpać inspiracje i „odczytywać” tropy w poprzek dyscyplin naukowych, traktując człowieka integralnie, dbając o życie przeżyte w sposób wartościowy.