WPŁYW ĆWICZEŃ KOORDYNACYJNYCH NA SPORTOWĄ TECHNIKĘ PŁYWANIA STYLEM GRZBIETOWYM ORAZ KRAULEM

Na przestrzeni lat podejmowano próby opisania zdolności koordynacyjnych, ich zdefiniowania oraz struktury. Niejednokrotnie naukowcy wymiennie używali pojęć jako synonimów: cecha motoryczna - zwinność, cecha motoryczna - zręczność. Należy w tym miejscu uściślić znaczenia tych terminów stosowanych przez większość XX wieku, stosowanych jak się później okazało bezpodstawnie. Pojęcie zwinność zostało wprowadzone do teorii motoryczności przez Piaseckiego i Gilewicza (1964). Trzon tego sformułowania pochodzi od słowa “zwijać się”, co ma wyrażać wykonywanie określonych ruchów w sposób szybki, precyzyjny i ekonomiczny. Oznacza to, że zwinność ma morfo-funkcjonalne podłoże o charakterystyce informacyjnej, a także energetycznej. To powoduje wykluczenie innego toru rozumowania, w którym zwinność jako cecha motoryczna identyfikuje się z właściwościami koordynacyjnymi, ponieważ te warunkowane są zazwyczaj procesami informacyjnymi. Wyniki badań potwierdziły, wskazując na wysoki poziom stężenia czynnika energetycznego podczas wykonywania testów zwinności, co potwierdziło hybrydowy i kompleksowy (mieszany) charakter tej W literaturze obok wymienionych pojęć przewija się termin “uzdolnienia ruchowe”. Przeważnie określane są jako genotypowa właściwość do szybkiego, dokładnego i trwałego uczenia się ruchów. Na rezultat nauki jakiegoś nowego elementu ruchowego wpływa w głównej mierze poziom usprawnienia koordynacyjnego (zdolności), a także temperament jednostki. Obecnie przyjęło się jednoznacznie interpretować to pojęcie jako zbiór zdolności, informacji oraz sprawności, determinujący wysoką efektywność motoryczną. Sprawność fizyczna warunkuje umiejętność rozwiązywania przez człowieka zadań ruchowych lub zdolność do efektywnego i ekonomicznego wykonania pracy mięśniowej. Podstawą wszelkiego rodzaju sprawności fizycznej jest koordynacja wrodzona.