Giorgio Agamben ve Kutsallığın Ekonomi Politiği

Giorgio Agamben’in giriştiği ekonomi politiğin jenealojisi ve yeminin arkeolojisi bağlamında kutsallığın dilinin batı felsefesinde yarattığı muallak alakaya bakmak vesilesiyle, Homo Sacer’in ilk cildinde egemenliğin paradoksu olarak karşımıza çıkan istisna hâlinin nasıl da ilahiyatçı bir selamet ekonomisinden kaynaklandığını fark ederiz. Böyle bir selamet ekonomisi idare etmenin malik olmayı sağladığı litürjik ve doksolojik gelenek hattında kurulurken, bu selamet ekonomisini yürürlüğe koyan, dilin sembolik olarak fiilileşmesidir. İstisnai olarak yürürlükte olan bu sembolik ekonominin dilinin ontolojiyi (fiilî olanın hükmüyle iradi buyruk formunda — varoluş pahasına —) ödev ahlakına tabi kıldığını gösteren Agamben’in (yine bu dilin içinde) varlığı başka türlü istimal eden bir hayat formunun misalini verdiğine tanıklık edildiğinde ise, bunun bizatihi dilin imkânı olarak aynı ekonomi politiğin bir sui-istimalini sağladığını söyleyebilme fırsatı doğar.