Aspekt społeczno-prawny wolontariatu w III Rzeczypospolitej Polskiej

Abstract

Bezinteresowna wola służenia innym ludziom wynika z woli konkretnej osoby. Wolontariat charakteryzuje się ciągłością i regularnością w działaniach podejmowanych pośrednio na rzecz potrzebujących. Wolontariat w wymiarze społecznym uchodzi czasem za szlachetną, choć nie zawsze skuteczną metodę łagodzenia niesprawiedliwości społecznej i trudów losu, które niektórych dotkliwie dotykają. Wolontariat w Polsce zaczął się rozwijać dopiero po 1989 roku w wyniku przemian politycznych i społecznych. W tym czasie zaczęły też powstawać liczne organizacje pozarządowe. Rozwój tych organizacji spowodował konieczność prawnego uregulowania pomocy świadczonej przez wolontariuszy dobrowolnie i nieodpłatnie. Pierwsze regulacje dotyczące wolontariatu można znaleźć w ustawie z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej. 26 marca 2003 r. została uchwalona ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, która w części trzeciej reguluje instytucje wolontariatu. Zgodnie z przepisami, wolontariuszem jest każda osoba (fizyczna), która dobrowolnie i nieodpłatnie wykonuje określone prawem usługi. Wolontariat to dobrowolne, dobrowolne, świadome działanie na rzecz innych ludzi, wykraczające poza więzi rodzinne, koleżeńskie i przyjacielskie. Wolontariusz to osoba, która wykonuje usługi (równoważne z wykonywaniem pracy) na rzecz różnych, w tym rządowych, organizacji pozagospodarczych. Usługi te powinny być realizowane na podstawie umowy między wolontariuszem a zainteresowaną organizacją. Wolontariusz powinien posiadać kwalifikacje wymagane przez organizację. Wolontariat to sposób na życie, sposób na życie, koncepcja, która zrobiła zawrotną karierę w III RP. W 2005 roku 23,2%, tj. 6,9 mln dorosłych Polaków zadeklarowało, że udziela pomocy różnym organizacjom, grupom, związkom wyznaniowym i społecznym. Artykuł ma na celu przede wszystkim ukazanie, czym jest wolontariat oraz jakie są jego cele i zadania w kontekście regulacji prawnych w Polsce.