NIE KAŻDY MUSI BYĆ DOKTOREM PRAWA, CZYLI STARANIA O UZYSKANIE DOKTORATU NA WYDZIALE PRAWA NA UNIWERSYTECIE W INGOLSZTADZIE (BAWARIA) W 1644 ROKU

Abstract

W dniu 11 lipca 1644 r. Aron Aleksander Olizarowski otrzymał na Uniwersytecie w Ingolsztadzie doktorat w zakresie prawa. Na Wszechnicy Ingolsztadzkiej studiowało w latach 1473-1700 co najmniej 828 studentów z Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a jedynie 383 z nich wybrało konkretny kierunek studiów. Na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Ingolsztadzie naukę pobierało co najmniej 110 polskich studentów, choć w rzeczywistości mogło studiować około 300 osób. Aron Aleksander Olizarowski był jednym z kilku przedstawicieli Rzeczypospolitej Obojga Narodów, którzy zdobyli stopień doktora obojga praw: cywilnego (rzymskiego) i kanonicznego (utriusque iuris) na Wszechnicy Ingolsztadzkiej. Z reguły o stopnie naukowe ubiegali się przede wszystkim ci, którzy planowali dalszą karierę akademicką, a także dostojnicy państwowi i kościelni. Bez wątpienia Aron Aleksander Olizarowski wraz ze swym przyjacielem Szymonem Dilgerem, po otrzymaniu na Uniwersytecie w Ingolsztadzie doktoratu w zakresie prawa, zostali profesorami Akademii Wileńskiej. Również baron Fryderyk Aleksander Kotulynski oraz Tomas Hornaeus mogli z dużym prawdopodobieństwem piastować urzędy w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.. Wymogi związane z uzyskaniem tego stopnia doktora obojga praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Ingolsztadzie były wysokie, ale nie odbiegały od tych stosowanych na innych europejskich uniwersytetach. Kandydat musiał mieć odpowiedni poziom wykształcenia, dokonać wpisu do albumu studentów oraz zdać stosowny egzamin. Wobec powyższego dziwić może okoliczność, że tylko kilku absolwentów z Rzeczypospolitej Obojga Narodów zwieńczyło swe studia w zakresie prawa doktoratem.