ผลของการฝึกด้วยความหนักมากแบบเป็นช่วง (HIIT) ที่มีต่อสมรรถภาพแอนแอโรบิกของนักกีฬาวูซูประเภทต่อสู้ทีมชาติไทย

Abstract

ภูมิหลังและวัตถุประสงค์: การออกกำลังกายด้วยความหนักมากแบบเป็นช่วง (HIIT) สลับกับการผ่อนความหนักเป็นช่วง มีความสำคัญต่อการแข่งขันกีฬาประเภทต่อสู้ เนื่องด้วยมีการแข่งขันเป็นยกและมีการแข่งขันที่ใช้พลังร่างกายความเร็วซึ่งใช้พลังแอโรบิกและแอนแอโรบิก ผู้วิจัยจึงมีความสนใจที่จะศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกด้วยความหนักมากแบบเป็นช่วง (HIIT) สลับกับการผ่อนความหนักที่มีต่อสมรรถภาพแอนแอโรบิกของนักกีฬาวูซูประเภทต่อสู้ทีมชาติไทย การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของการฝึกด้วยความหนักมากแบบเป็นช่วง (HIIT) สลับกับการผ่อนความหนักที่มีต่อสมรรถภาพแอนแอโรบิกของนักกีฬาวูซูประเภทต่อสู้ทีมชาติไทย ระเบียบวิธีการวิจัย: กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยเป็นนักกีฬาวูซูทีมชาติไทย เพศชาย จำนวน 10 คน มีการฝึกซ้อม 3 ครั้งต่อสัปดาห์รวมเป็น 8 สัปดาห์ โดยมีการเก็บข้อมูลก่อนการฝึกซ้อมและหลังการฝึกซ้อมมีการทดสอบสมรรถภาพทางกายแอนแอโรบิกด้วยจักรยานวัดงานของวินเกท (Wingate Anaerobic Test) และจักรยานวัดงานของแอสตรานด์และไรห์มิ่ง (Astrand-Rhyming) ก่อนการใช้โปรแกรมฝึกและวิเคราะห์ความแตกต่างของข้อมูลก่อนและหลังโดยใช้วิธีการวัดซ้ำของ 1 กลุ่มตัวอย่าง (Paired-sample t-Tests) ผลการวิจัย: ผลการวิเคราะห์แสดงผลการทดสอบค่าก่อนและหลังการทดสอบแบบแอนแอโรบิของอาสาสมัครจำนวน 10 คน พบว่า ค่า Anaerobic Capacity ก่อนการทดสอบ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 8.86 ± 0.12 (W.kg-1) หลังการทดสอบ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 9.71 ± 0.15 (W.kg-1) ค่า VO2max ก่อนการทดสอบ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานเท่ากับ 3.75 ± 1.66 (ml/kg/min) หลังการทดสอบ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 4.71 ± 0.15 (ml/kg/min) สรุปผล: การเปรียบเทียบก่อนและหลังการใช้โปรแกรมการฝึกด้วยความหนักมากแบบเป็นช่วง (HIIT) สลับกับการผ่อนความหนักก่อนและหลังการฝึกในการพัฒนาสมรรถภาพแอนแอโรบิกของนักกีฬาวูซูประเภทต่อสู้ทีมชาติไทย พบว่า ผลการวิเคราะห์ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานการเปรียบเทียบความแตกต่างก่อนและหลังการใช้โปรแกรมการพัฒนาเพิ่มขึ้นระดับความมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05