Dzieci niczyje?

Abstract

Artykuł skupia uwagę na pensjonariuszach wileńskiego przytułku – Szpitala Dzieciątka Jezus w Wilnie. Szpital został założony w 1791 r. Pełnił funkcję przytułku dla dzieci przez cały wiek XIX. Do zakładu trafiały dzieci osierocone i porzucone, dzieci więźniów i zesłańców i pozostawały w nim do 15 roku życia. Był to jedyny tego typu zakład w Wilnie, który przyjmował niemowlęta. Artykuł prezentuje próbę określenia pochodzenia podrzutków i ustalenia przyczyn ich porzucania. Rzuca również światło na rodziców (głównie matki) dzieci trafiających do przytułku. Podstawą analiz jest rękopiśmienny „Dziennik dla wpisywania niemowląt” z lat 1814-1825.