Samowspółczucie z perspektywy parentologicznej

Abstract

Przeprowadzone analizy teoretyczne i praktyczne pozwalają stwierdzić, że praktyka samowspółczucia sprzyja realizacji procesu wychowania. Kategoria samowspółczucia składa się z trzech komponentów: życzliwości, wspólnego człowieczeństwa i uważności. Ma ona pola wspólne z wrażliwością, samoprzebaczeniem i rezyliencją, co jest szczegółowo wyjaśnione w tekście. Realizacja samowspółczucia przez rodziców ma pozytywne znaczenie dla dobrostanu zarówno ich samych, jak i dzieci, m.in. w zakresie regulacji emocji, motywacji, relacji z innymi osobami, na dowód czego zostały w tekście przytoczone wyniki badań empirycznych. Praktyka samowspółczucia ma walor uniwersalności i jako taka może przyczyniać się do podnoszenia jakości procesu wychowania niezależnie od wykształcenia, statusu majątkowego czy uprzedniego przygotowania rodzica.