Autonomiczność tekstu homilii

Abstract

Celem niniejszego artykułu jest opisanie konstrukcji homilii jako tekstu autonomicznego. Przedstawione tu rozumowanie pozwoliło wyodrębnić dwa poziomy owej własności: merytoryczny oraz strukturalny. Dzięki tym zakresom głoszone w celebracji słowo może otrzymać charakterystyczny kształt właściwy dla typologii opisywanego tekstu. Rezultatem opracowania jest wykazanie, że osiągnięta samodzielność wypowiedzi umożliwia tzw. dysponowanie jej treścią. Ma to swoje ściśle praktyczne znaczenie – daje szansę, aby niwelować rozdźwięk między sensem przekazywanym przez duchowego (what is said) a znaczeniem tekstu faktycznie odbieranym przez słuchaczy (what is understood).