Historia PRL-u według Smarzowskiego. Koncept interpretacyjny

Abstract

Tematem artykułu jest koncept interpretacyjny dotyczący trzech filmów Wojciecha Smarzowskiego: Wesela (2004), Domu złego (2009) i Róży (2011). Filmy te potraktowano jako audiowizualne narracje historyczne przedstawiające rzeczywistość komunistycznej Polski (1945–1989) wraz z jej konsekwencjami dla rzeczywistości społeczeństwa żyjącego w warunkach stworzonych przez państwo postkomunistyczne po 1989 roku. Rzeczywistość ta jest analizowana na poziomie politycznym, społecznym, ekonomicznym i duchowym. Koncept polega na uchwyceniu obecnej w tych narracjach ciągłości historycznej, uniezależnionej od chronologii twórczości reżysera. Teoretyczną podstawę refleksji stanowi przywołana przez Piotra Witka (Andrzej Wajda jako historyk) koncepcja historii wizualnej, oparta przede wszystkim na refleksji Roberta A. Rosenstone’a.