Dağ Kültü ve Divan Şiirinde Mitolojik Dağlar

Abstract

Mitolojik kültler içinde önemli bir yer tuttuğu düşünülen, yeryüzünün göğe yükselen parçaları olan dağlar; geçmişten günümüze edebiyatın her türünde, özellikle efsane, destan, masal, hikâye gibi nesir ağırlıklı metinlerde ve sayısız şiirde çeşitli sebeplerle kullanılmıştır. Dağlar; yüksekliği, ihtişamı, gökyüzüne ve Tanrı’ya yakınlığı, geçit vermeyişi, meydan okunacak bir karşıt güç kabul edilişi, gerektiğinde insanlar için bir sığınak olması gibi nedenlerle, bazen de bir benzetme unsuru olarak edebiyatta, özellikle de şiirlerde sıkça yer bulmuştur. Bu durum edebiyatta bir dağ kültünün doğmasına neden olmuştur. Dağ kültü hem Türklerde hem de yabancı milletlerde önemli bir mitolojik unsur olarak karşımıza çıkmaktadır. Bilhassa Divan şiirinde belirli dağ adlarının sıkça geçmesi dikkat çekicidir. Divan şairlerine ait çeşitli beyitlerde özellikle Kâf, Tûr, Bisütûn, Cûdi dağlarının mitolojik anlatımlar paralelinde şairler tarafından çeşitli şekillerde kullanıldığı gözlemlenmiştir. Makalede eski şiirlerdeki çeşitli örneklerden hareketle Divan edebiyatında hangi dağ adlarının daha sık kullanıldığı, hangi şairin hangi dağ adlarına şiirlerinde daha çok yer verdiği tespit edilmiş, bu dağ adlarının seçilme nedeni ve şiire kattığı özgünlük üzerinde durularak konunun önemi vurgulanmaya çalışılmıştır.