Virtualization of the Educational Process in the Training of Future Primary School Teachers

Abstract

Celem artykułu jest uzasadnienie cech wirtualizacji procesu edukacyjnego w kształceniu przyszłych nauczycieli szkół podstawowych w ukraińskim szkolnictwie wyższym. Wykorzystano następujące metody badań naukowych: kwestionariusze i analiza danych statystycznych – w celu wyjaśnienia rozumienia przez wnioskodawców przestrzeni wirtualnej oraz zidentyfikowania zalet i sprzeczności wykorzystania kształcenia na odległość w profesjonalnym kształceniu pedagogicznym; analiza teoretyczna – do określenia głównych podejść teoretycznych do kształcenia na odległość i roli takiego kształcenia w procesie edukacyjnym; uogólnienie – do sformułowania wniosków dotyczących wirtualizacji procesu edukacyjnego w kształceniu przyszłych nauczycieli szkół podstawowych. Okazało się, że wykorzystanie technologii w zdalnym kształceniu zawodowym przyszłych nauczycieli wymaga różnorodnych form, metod i technik wirtualnego wsparcia kształcenia zawodowego i ogólnokulturowego. Nacisk kładziony jest na tradycyjne (zasady świadomości i aktywności uczenia się, systematyczność i konsekwencja, dostępność uczenia się, celowość) i specyficzne (zasady modułowej konstrukcji treści działań edukacyjnych i poznawczych, przejście od uczenia się do samokształcenia, kolektywny charakter uczenia się i uwzględniania indywidualnych cech uczniów) zasady budowania kształcenia na odległość. Określono typy uczniów ze względu na charakter działalności edukacyjnej i odpowiadające im modele zachowań w warunkach kształcenia na odległość. Ujawniane są cechy wirtualizacji środowiska edukacyjnego uniwersytetu podczas szkolenia zawodowego przyszłych nauczycieli: szkolenie w oparciu o metodę projektów; korzystanie z serwisów społecznościowych i innych portali społecznościowych i informacyjnych, które pomagają zwiększać potencjał twórczy i intelektualny w oparciu o samoorganizację, pragnienie wiedzy, umiejętność interakcji z nowoczesną technologią komputerową; rozszerzone możliwości zaangażowania partnerów społecznych i nawiązania współpracy ze środowiskiem naukowym podczas realizacji wspólnego projektu lub przy tworzeniu innowacyjnego produktu komunikacyjnego; stworzenie systemu komunikacji od ucznia do nauczyciela, do międzynarodowego środowiska naukowego, do partnerów, pomagającego podnieść poziom ogólnego rozwoju intelektualnego w realizacji innowacyjnych projektów, a także podtrzymującego zainteresowanie innowacyjnymi, badawczymi, kreatywnymi, niezależnymi działaniami w zakresie tworzenia i realizacji projektów.