Türkiye’deki Planlı Kalkınmanın Eğitim Kurumu Olarak Halk Eğitimi Merkezleri

Abstract

Egitim, tarihin her doneminde ekonomik ve toplumsal degisimlerin sonucunda istendik bireye ulasmanin en onemli araci olmustur. Yetiskin egitimi bu anlamda ayri bir oneme sahiptir. Bu onem yetiskin egitiminin orgun egitime gore daha kisa sureli olmasi ve dolayisiyla sonuca daha hizli ulasmasi ile uygulanan egitim programlarinin esnek yapisindan kaynaklanmaktadir. Ikinci Dunya Savasi sonrasinda tartisilmaya baslanan kalkinma dusuncesi, 1980’li yillara kadar surecek olan yeni bir ekonomik ve toplumsal anlayisin dogmasina yol acmistir. Kalkinma tartismalari Bati kapitalist merkezlerinde refah politikalari ile sonuclanirken, bu merkezlerce “geri kalmis”, “azgelismis”, gelismekte olan” gibi kavramlarla tanimlanan bati disi toplumlara onerilen ise planli kalkinma olmustur. Ekonomik bir icerikle tanimlanan kalkinma kavrami giderek toplumsal degisimleri de iceren bir kavram haline gelmistir. Kalkinma dusuncesinin Bati disi toplumlara yansimasinda toplumsal icerigin daha da onem kazandigi gorulmektedir. Konuya Turkiye ozelinde bakildiginda kalkinma dusuncesinin bir taraftan ekonomik olarak tartisilirken diger taraftan modernlesme sureci ile birlikte degerlendirilmekte oldugu ve onemli bir toplumsal degisimi hedefledigi gorulmektedir. Yurutulen tartismalarda ise halk egitimi one cikmaktadir. Bu calisma 1950’li yillarin ortalarinda kurulmaya baslanan ancak 1960 sonrasinda oldukca aktif hale gelen halk egitimi merkezlerini kalkinma dusuncesi cercevesinde degerlendirmeyi amaclamaktadir.