The Effect of Abdominal Subcutaneous Fat Tissue Thickness in Pelvic Trauma

Abstract

Amac: Obezite dunya genelinde cok onemli bir saglik problemidir. Guncel literaturde travmalara bagli hasara obezitenin etkisi arastirilmaktadir. Hasta kilosunun, travmanin siddeti ile beraber komplikasyonlari arttirdigi soylenmektedir. Obez hastalarda travma sonrasi ekstremite kiriklarinin daha sik goruldugu one surulmektedir. Literaturde pelvik travmalara obezitenin etkisi cesitli calismalarla arastirilmistir. Ancak asetabuler fraktur ve eslik eden femur basi frakturlerine obezitenin etkisini arastiran benzer bir calisma bulunamamistir. Bu calismada amacimiz; asetabulum frakturu olan eriskin olgularda, eslik eden femur basi frakturunun gorulme sikligini belirlemek ve bu birliktelige abdominal subkutan yag doku kalinliginin etkisi olup olmadigini arastirmaktir. Materyal ve Metot: Travma nedeniyle hastanemizde cekilen pelvik tomografiler retrospektif olarak yeniden degerlendirilerek, asetabulum frakturu olan olgular saptandi. Bu olgular, izole asetabulum frakturu olanlar ve asetabulum ile femur basi frakturu birlikte gorulenler olarak iki ayri gruba ayrildi. Tum olgularin abdominal subkutan yag doku kalinliklari tomografik olarak olculdu. Iki grup arasinda subkutan yag doku kalinligi acisindan istatistiksel anlamli farklilik olup olmadigi arastirildi. Bulgular: Toplam 95 olguda asetabuler fraktur bulundu. Olgularin 22’sinde (%23,2) femur basi impaksiyon frakturu eslik etmekteydi. Kalan 73 olguda (%76,8) femur basi normaldi. Ortalama abdominal subkutan yag doku kalinligi; izole asetabuler fraktur olan olgularda 24,4 (±9,2) mm, eslik eden femur basi frakturu olan olgularda 30,4 (±8) mm idi. Abdominal subkutan yag doku kalinligi, femur basi ve asetabulum frakturu birlikte gorulen olgularda istatistiksel olarak anlamli derecede daha fazlaydi (p=0,006). Sonuc: Asetabulum frakturune ek olarak femur basi frakturu izlenen olgularda abdominal subkutan yag doku kalinligi belirgin daha fazla bulunmustur. Abdominal subkutan yag birikiminin, travmanin siddetini arttirarak femur basi frakturu gelisimi riskini, dolayisiyla morbiditeyi arttiran bir risk olusturdugu soylenebilir