DJELIMIČNA NEVAŽNOST PRAVNOG POSLA – ZNAČAJ PRINCIPA “UTILE PER INUTILE NON VITIATUR”

Abstract

Istorija pitanja djelimične nevažnosti pravnih poslova podig- nuta na nivo opšteg pitanja počinje tek u postklasičnom rimskom pravu. Do tada nalazimo određen broj tekstova klasičnih rimskih pravnika koji obrađuju samo pojedinačne slučajeve u kojima se postavljalo pitanje kakvo dejstvo ima pravni posao kada mu je jedan dio nevaljan. U radu autor nastoji da pokaže da li su rimski klasični pravnici došli do opšteg pravila po kome se rješava da li djelimično nevaljan pravni posao može da opstane ili da se proglasi u cjelini nevaljan, odnosno ništavi. Autor istražuje kako je poznati opšti princip „utile per inutile non vitiatur” - „korisno se štetnim ne kvari“ iz doba recepcije rim- skog prava imalo svoje korijene u pojedinim izvorima rimskog klasičnog prava.