KRIMINOLOŠKI DISKURS PORODICE I PORODIČNIH ODNOSA

Abstract

Glavna uloga porodice sastoji se u stvaranju osnova za društveno-kulturno i personalno formiranje novorođene jedinke. Porodica se javlja kao posrednik između ličnosti svojih punoljetnih članova i djece, s jedne strane i društvene zajednice, s druge strane. Djeca će postati zasebne ličnosti spram kulturnog nasleđa i društvenog života koje najprije upoznaju u sopstvenoj porodici. Način na koji će dijete gledati na spoljni svijet, u koji aktivno tek treba da stupi, zavisi od toga šta i kako mu roditelji, starija braća i sestre i drugi odrasli članovi porodice prenose iz tog svijeta, kako oni sebe i svoju okolinu vide i doživljavaju, kako u njoj učestvuju i da li prihvataju ili odbacuju svoje okruženje. Savremena porodica zadržala je u sebi mnoge odlike patrijarhalnosti. Međusobna povezanost članova porodice, sprovođenje procesa socijalizacije i zainteresovanost za djecu ponekad ima odlike “bizarno iskazanih osjećanja” - počev od pretjeranog sputavanja i potrebe da se djeci “obezbijedi sve” po svaku cijenu do potpunog zanemarivanja dječije potrebe za ljubavlju i iskazivanja ravnodušnosti u kontaktima ili otvorenih i prikrivenih formi zlostavljanja djece. Dosadašnja izučavanja nesumnjivo su potvrdila da je u etiologiji kriminaliteta neophodno sagledati porodicu kao kriminogeni faktor. Kriminogeni uticaj porodice objašnjava se različitim shvatanjima, počev od isticanja porodice kao jedinog i najvažnijeg kriminogenog faktora, pa do posmatranja porodičnog miljea u sklopu drugih kriminogenih faktora na makro i mikro nivou uzročnosti. Harmoničan razvoj djetetove ličnosti moguće je da bude ostvaren samo u relativno stabilnoj emocionalnoj atmosferi u kojoj dijete raste. Karakterističan način na koji roditelji pokazuju svoju uzajamnu ljubav i ljubav prema svojoj djeci je najznačajniji za određivanje emocionalne atmosfere u porodici. U porodičnom okruženju dijete prolazi kroz najznačajniji proces svoga razvitka – kroz socijalizaciju.