Legenda o Pikusie w kronikach późnego antyku – źródło wyobrażone. Uwagi do książki Krzysztofa Hilmana Pikus w Kronice aleksandryjskiej i u Malalasa. Narodziny mitu u schyłku antyku, Kraków 2019

Abstract

Opowieść o rodzie Pikusa, legendarnego władcy Lacjum, w dziełach kronikarskich późnego antyku poprzedza panowanie Eneasza, królów Alba Longa czy Romulusa i Remusa. Artykuł zawiera uwagi krytyczne wobec książki Krzysztofa Hilmana, który podejmuje się analizy tej opowieści w trzech źródłach powszechnie uznawanych za kroniki - tzw. Kronice miasta Rzymu, Excerpta Latina Barbari (Kronice aleksandryjskiej) oraz kronice Jana Malalasa. Autor postuluje narodziny opowieści o Pikusie-Zeusie w późnym antyku, choć występuje ona w wielu wcześniejszych źródłach np. u Wergiliusza czy Diodora. Autorka wykazuje również niewiarygodność hipotezy Hilmana o domniemanym źródle pośrednim („euhemerystycznym opowiadaniu italskim”), poprzez które tytułowy Pikus miał zostać zaczerpnięty z Kroniki miasta Rzymu do Kroniki aleksandryjskiej  i dzieła Malalasa.